مساوات- افشار سلیمانی: نسل‌کشی‌ای را که صرب‌ها علیه مسلمانان بوسنی به راه انداختند و در آن ۳۰۰هزار مسلمان به شهادت رسیدند و ۶۰ هزار زن و دختر مورد تجاوز قرار گرفتند و یک و نیم میلیون نفر آواره شدند. آیا آن‌را به یاد داریم؟ یا فراموشش کرده‌ایم؟ یا اصلاً چیزی در موردش نمی‌دانیم؟!
مجری «سی. ان ان» در مورد سالگرد کشتارهای بوسنی صحبت می‌کند و از کریستیان امانپور خبرنگار معروف می‌پرسد: آیا تاریخ تکرار می‌شود؟
کریستیان ماریا هایده امانپور در مورد سالگرد کشتارهای بوسنی اظهارنظر می‌کند: این جنگ، یک جنگ قرون وسطایی، کشتار، محاصره و در گرسنگی و قحطی قرار دادن مسلمانان بود و اروپا حاضر به مداخله نشد و گفت: این یک جنگ داخلی است!
این ادعا، یاوه‌ای بیش نبود. هولوکاست حدود چهار سال به طول انجامید و در طی آن صرب ها بیش از ۸۰۰ مسجد را که قدمت برخی از آنها به قرن شانزدهم میلادی بازمی گشت، تخریب کردند و کتابخانه‌ی تاریخی سارایوو را به آتش کشیدند. سازمان ملل مداخله کرد و دروازه‌هایی را در ورودی شهرهای اسلامی مانند: گراژده، سربرنیتسا و زپا قرار داد، اما زیر محاصره و آتش بودند، بنابراین حفاظت سودی نداشت.
صرب‌ها هزاران مسلمان را در اردوگاه‌های کار اجباری قرار دادند، آنها را شکنجه کردند و گرسنه نگه داشتند تا اینکه مبدل به اسکلت شدند. وقتی از یکی فرماندهان صرب پرسیدند، چرا؟ … گفت: این‌ها گوشت خوک نمی‌خورند!
در روزگار قتل عام بوسنی، “گاردین” یک نقشه تمام صفحه منتشر کرد که موقعیت کمپ‌های تجاوز جنسی بر زنان مسلمان را نشان می‌داد؛ هفده اردوگاه بزرگ، که برخی از آنها در داخل خود صربستان قرار داشت! صرب‌ها به کودکان تجاوز کردند [حتی] به دختربچه چهار ساله. گاردین گزارشی از آن حادثه‌ای هولناک تحت عنوان: “دختربچه‌‌ای که گناهش مسلمان بودن بود” به دست نشر سپرد.
راتکو ملادیچ قصاب، رهبر مسلمانان “زپا” را به جلسه دعوت کرد، سیگاری به او داد، کمی با او خندید، سپس به او حمله کرده و او را ذبح کرد. در حق «زپا» و ساکنین آن جنایات زیادی را مرتکب شدند.
اما معروف‌ترین جنایت، محاصره سربرنیتسا بود. سربازان بین‌المللی (صلیبی‌ها) تا دیروقت با صرب‌ها شب‌نشینی می‌کردند و می‌رقصیدند و عده‌ای از آنها در ازای دریافت لقمه‌ای غذا با زن مسلمان در مورد شرف و عزتش چانه‌زنی می‌کردند!
صرب‌ها به مدت دو سال سربرنیتسا را در محاصره داشتند. حملات توپخانه‌ای و بمباران یک لحظه هم متوقف نبود. صرب‌ها بخش بزرگی از کمک‌هایی را که به شهر می‌رسید به خود می‌گرفتند. سپس غرب تصمیم گرفت آن را به گرگ‌ها بسپارد؛ گردان هلندیی که از سربرنیتسا محافظت می‌کرد با صرب‌ها توطئه کرد و مسلمانان را تحت فشار قرار داد تا در ازای امنیت [جان شان] سلاح‌های خود را تحویل دهند!
مسلمانان پس از خستگی و عذاب، تسلیم شدند و پس از اینکه صرب‌ها اطمینان حاصل کردند، به سربرنیتسا حمله کردند، مردهای آن را از زنانش جدا کردند، دوازده‌هزار ذکور، اعم از مردان و کودکان را جمع کردند و همه را ذبح و مثله کردند. از نمونه‌های مثله‌ای که انجام می‌دادند: شخص صربی بالای مرد مسلمان می‌ایستاد و تصویری از صلیب ارتدوکس را در حالی‌که [مرد مسلمان] زنده بود بر روی او حک می‌کرد (برگرفته از گزارش نیوزویک یا مجله تایم).
عده‌ای از مسلمانان از شدت دردی که می‌کشیدند، صرب را التماس می‌کردند که کارشان را هرچه زودتر تمام کند! مادر، دست صرب را می‌گرفت و از او التماس می‌کرد که تکه جگرش را ذبح نکند، [اما صرب] دستش را قطع می‌کرد، سپس گلوی فرزندش را جلوی چشمش می‌برید!
قتل‌عام در حال وقوع بود… اما ما می‌دیدیم، می‌شنیدیم، می‌خوردیم، خوش می‌گذراندیم و بازی می‌کردیم!
پس از کشتار سربرنیتسا، قصاب، رادوان کاراجیچ فاتحانه وارد شهر شد و اعلام کرد: سربرنیتسا همواره شهر صربی بود و اکنون به آغوش صرب‌ها بازگشت.
صرب‌ها به زنان مسلمان تجاوز می‌کردند و ایشان را مدت نُه ماه زندانی می‌کردند تا اینکه او زایمان کند. چرا؟ یک صرب به یک روزنامه غربی گفت: ما از زنان مسلمان می‌خواهیم که نوزادان صرب به دنیا بیاورند.
در سی‌امین سالگرد جنایت اروپا و صرب‌ها در بوسنی می‌گوییم: “فراموش نمی‌کنیم، نمی‌بخشیم و هرگز شعارهای مدارا، همزیستی و حقوق بشر را باور نمی‌کنیم”. ما بوسنی، سارایوو، بانیالوکا و سربرنیتسا را به یاد می‌آوریم. می‌گوییم و تکرار می‌کنیم: “ما بالکان را فراموش نخواهیم کرد. ما هرگز غرناطه را فراموش نخواهیم کرد. ما هرگز فلسطین را فراموش نمی‌کنیم”.
