به گزارش پایگاه خبری مساوات به نقل از ورزش‌سسی، پس از انحلال تیم ریشه‌دار ماشین‌سازی تبریز و انتقال امتیاز باشگاه گسترش فولاد به اورمیه، فوتبال آذربایجان شرقی تنها با نمایندگی تراکتور در لیگ برتر کشور، به تنهایی جور فوتبال آذربایجان را می کشد؛ موضوعی که برای استانی با سابقه و جایگاه ویژه در فوتبال ایران، شایسته نیست.
در این میان، تأسیس تیم فوتبال مس سونگون با مدیریت رسول خطیبی و صعود سریع این تیم از لیگ دسته دوم به لیگ یک، بارقه‌ای از امید در دل هواداران ایجاد کرد. بسیاری انتظار داشتند تا مس سونگون در فصل سوم حضورش، راهی لیگ برتر شود و بار دیگر تبریز را صاحب دو نماینده در سطح اول فوتبال کشور کند.
با این حال، در روزهای اخیر شایعاتی مبنی بر واگذاری امتیاز این تیم به ماشین‌سازی یا حتی انحلال کامل آن، در فضای مجازی و میان هواداران دست‌به‌دست می‌شود؛ اخباری نگران‌کننده که در صورت تحقق، ضربه‌ای سنگین به فوتبال منطقه خواهد بود.
فارغ از شایعات، آنچه اهمیت دارد ضرورت حفظ امتیاز تیم فوتبال مس سونگون در لیگ یک است. مسئولان باید به جای انتقال یا واگذاری این امتیاز، در پی بازگرداندن برندهای ریشه‌داری همچون ماشین‌سازی از طریق خرید امتیاز جدید و مستقل باشند. تنها با حضور پررنگ باشگاه‌های متعدد از آذربایجان در لیگ‌های مختلف کشور، می‌توان شور فوتبال را در این منطقه احیا کرد؛ شور و حرارتی که زمانی با حضور همزمان تراکتور، شهرداری، ماشین‌سازی و گسترش فولاد در لیگ برتر به اوج خود رسیده بود.
در این میان، مدیریت جدید باشگاه مس سونگون با نقی نصیری در رأس آن، هنوز کارنامه قابل دفاعی ارائه نکرده است. نه تنها تیم فوتسال باشگاه که در سال‌های اخیر افتخارآفرین بوده، با ترکیبی مدعی بسته نشده، بلکه تیم امید مس نیز رسماً منحل شده و هیچ خبر امیدوارکننده‌ای از برنامه‌های این باشگاه در والیبال نیز به گوش نمی‌رسد.
در حالی که نصیری وعده “دو قهرمانی” در فصل پیش‌رو را داده، نه استراتژی مشخصی ارائه کرده و نه عملکرد فعلی او چنین ادعایی را پشتیبانی می‌کند. اگرچه وعده دادن آسان است، اما آنچه در عمل دیده می‌شود فاصله‌ای عمیق با واقعیت دارد؛ قهرمانی پیشکش، فعلاً کاش شاهد فروپاشی دیگر تیم‌ها نباشیم!
بد نیست مدیریت جدید نگاهی به عملکرد همتایان خود در استان کرمان داشته باشد؛ جایی که باشگاه‌های تحت حمایت صنایع مس، در چندین رشته ورزشی در بالاترین سطح کشور فعالیت دارند و از حمایت مادی و معنوی این صنعت برخوردارند. در تبریز اما به‌نظر می‌رسد برخی مدیران بیشتر از آنکه دغدغه پیشرفت ورزش را داشته باشند، در اندیشه تثبیت جایگاه خود نزد مدیران صنایع هستند.
