به گزارش پایگاه خبری مساوات، ویدئو بلاگر معروف “آلبرت ایزاکوف” یک سخنرانی از اولین رئیس جمهور ارمنستان، لئوون تر-پتروسیان، که برای فرماندهان و اعضای دسته‌جات داوطلبان پارامیلتر ارمنی «یرکراپا» ایراد کرده بود را بازیافته و منتشر کرده است. این سخنرانی در ٢٣ سپتامبر ١٩٩٣همان روزی انجام شده است که قوای مسلح ارمنی شهر آغدام آدربایجان را اشغال نموده و شروع به آتش زدن شهر کردند.
در این سخنرانی، تر-پتروسیان به «دستاوردهای» سه شاخه‌ی سیاسی، نظامی و شبه‌نظامی «جنبش ملی ارمنی» می‌بالد و با افتخار به این «دستاوردها»، تأکید می‌کند که بقای دولت ارمنستان از طریق پاکسازی قومی جمعیت بومی ترک قره باغ، دیگر مناطق اشغالی در آذربایجان و ارمنستان امروزی توسط جنبش ملی ارمنی به دست آمده است. به گفته‌ی پتروسیان – که متولد حلب سوریه و یک غیربومی و مهاجر به قفقاز است-، هدف اصلی جنبش ملی ارمنی «پاکسازی و تصفیه‌ی ارمنستان، قره باغ و دیگر مناطق اشغالی آذربایجان از سایر ملت‌ها [ترک]» بود که به صورت مانع بر سر راه استقلال ارمنستان دانسته می‌شدند. او با تاکید یادآور می‌شود که «پاکسازی قومی» ارمنستان و قره‌باغ و دیگر سرزمین‌های اشغال شده‌ی آذربایجان توسط ارمنی‌ها، آرزوی ۶٠٠ ساله‌ی ناسیونالیسم ارمنی بود، و ادعا می‌کند که ارامنه از نتایج این «دستاورد» خونین حتی تا شش قرن آینده سود خواهند برد.
در قرن بیستم تورک‌های بومی قفقاز جنوبی در چند موج، به طور سیستماتیک معروض به پاکسازی قومی توسط گروه‌های مسلح و دولت ارمنی شده‌اند. (در دوره تزاری: قتل عام، اخراج جمعی، …؛ در دوره شوروی: عمدتا اخراج جمعی). آخرین موج پاکسازی قومی تورک‌ها توسط قوای مسلح ارمنی در اواخر دهه ١٩٨٠ به وقوع پیوست. در این مرحله پس از اشغال ٢٠ درصد اراضی از آذربایجان توسط قوای ارمنی، بیشتر از ٢٠٠،٠٠٠ نفر در معرض پاکسازی قومی قرار گرفتند، هزاران نفر کشته و ٧٠٠،٠٠٠ تورک دیگر آواره شدند. تر-پتروسیان به عنوان رهبر ارمنستان در خونین‌ترین مرحله آن درگیری‌ها، از طراحان و ترتیب‌دهندگان اصلی این «پاکسازی قومی» جمعیت بومی تورک از ارمنستان، قره‌باغ و دیگر نواحی اشغالی آذربایجان توسط قوای مسلح ارمنی بود و همان‌طور که در سخنرانی‌اش هم تاکید می‌کند به آن افتخار می‌کرد.
ترجمه فارسی سخنرانی ارمنی تر پتروسیان. ٢٣ سپتامبر ١٩٩٣، خطاب به فرماندهان و اعضاء «یرکراپا»
«بزرگ‌ترین خوشبختی ما این است که توانستیم کار شبه‌نظامیان خود را سازماندهی کنیم. دسته‌های مسلحی که تشکیل دادیم، ستون فقرات ارتش ما شدند. به این ترتیب ما حتی قبل از استقلال ارمنستان و آذربایجان تجربیات عظیمی به دست آوردیم… وقتی که من «حرکت» می‌گویم، منظورم سه جناح سیاسی، نظامی و شبه‌نظامی آن که شما هستید است.
… در سایه این حرکت، یک معضل و مشکل که ملت ارمنی به مدت ۶٠٠ سال نتوانسته بود آن را حل کند، حل شد: ارمنستان و قره باغ از دیگر ملت‌ها [ترک] تماما پاکسازی و تصفیه و تمیز شد. تکرار می‌کنم: این یک مشکل و معضل ۶٠٠ ساله بود. اهمیت و تاثیرات حل این مشکل را ملت ارمنی ۶٠٠ سال بعد از این هم کماکان حس خواهد کرد.
تصور بکنید، اگر ١٧٠ هزار نفر از ملتی دیگر [تورک] که قبل از سال ١٩٨٨ در ارمنستان زندگی می‌کردند، هنوز هم در اینجا بودند، امروز دولت ما [ارمنستان] وجود نداشت. همچنین ما نمی‌توانستیم از مناطق شرقی و شمالی خودمان محافظت و از ناحیه سوان دفاع کنیم. علاوه بر این‌ها، ما با سه مشکل جدید مواجه می‌شدیم. فراموش نکنید که تورک‌ها در سه منطقه‌ی واردنیس، ماسیس و آماسیا در اکثریت بودند. آن‌ها [آذربایجانی‌ها ] در زنگه‌زور هم قسمت قابل توجهی از اهالی را تشکیل می‌دادند و این مشکل حل شد.
اما راه‌حل این مشکل مانند هدیه‌ای از آسمان به دامان ما نیفتاد. این مشکل توسط حرکت ما، حرکت سراسری ارامنه و مبارزات آزادیبخش مردم ما، همراه با شاخه نظامی آن «دسته‌های دفاع از خود – یرکراپا» حل شد. در قره‌باغ هم همین طور. الآن تمام اراضی قره‌باغ، و حتی مناطقی زیادتر و فراتر از آن در دست ارمنی‌ها است. … دیروز عصر و امروز صبح قوای (باصطلاح) آرتساخ وارد آغدام شدند» (انفجار دست زدن و تشویق آتشین حاضرین).
