مساوات- هادی خلفایان: افزایش حضور گردشگران و دانشجویان عراقی در تبریز را نباید صرفاً یک اتفاق گذرا یا موضوع محلی دانست. این پدیده بازتابی از تغییرات عمیق در روابط منطقه‌ای، تحرکات فرهنگی و البته ضعف ما در مدیریت درست تغییرات اجتماعی است. تبریز شهری است با پیشینه‌ای غنی و هویتی استوار که همواره دروازه‌ی ارتباط ایران با کشورهای پیرامون بوده است. طبیعی است که با گشوده شدن دوباره این دروازه‌ها، حساسیت‌ها و نگرانی‌هایی هم شکل بگیرد.
اگر حضور این مهمانان با برنامه‌ریزی دقیق، شفافیت آماری و اقدامات فرهنگیِ هدفمند همراه شود، می‌تواند به فرصتی ارزشمند برای رشد اقتصادی و اجتماعی شهر تبدیل گردد. اما در غیاب چنین مدیریتی، همین فرصت ممکن است به منبعی برای سوء‌تفاهم و بی‌اعتمادی بدل شود. واقعیت این است که تبریز نه هویت قوی خود را از دست می‌دهد و نه دچار گسست فرهنگی می‌شود؛ ریشه‌های فرهنگی این شهر عمیق‌تر از آن است که با گردشگری دچار تغییر شود. آنچه واقعاً تهدید محسوب می‌شود، ضعف در سیاست‌گذاری و نبود نگاه راهبردی است، نه حضور میهمانان خارجی.
راه درست، نه طرد دیگران، بلکه مدیریت آگاهانه‌ی تفاوت‌هاست. جامعه‌ای که از مواجهه با «دیگری» بگریزد، در نهایت در خود فرو می‌پاشد. تبریز اگر بتواند از این موقعیت به‌عنوان فرصتی برای بازنگری در ظرفیت‌های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی خود بهره گیرد، بار دیگر می‌تواند جایگاه تاریخی‌اش را بازیابد: شهری پویا و گفت‌وگومحور، نه منزوی و بسته.
