مساوات- احمد حسن نژاد: در روزهای گذشته، واگذاری تیم فوتبال مس سونگون سرخط برخی رسانه‌های محلی قرار گرفت؛ خبری که اگرچه بی‌سر و صدا منتشر شد، اما بازتاب‌های آن همچنان در محافل ورزشی و اجتماعی منطقه محسوس است. انتشار گزارشی با عنوان «پایان تیم فوتبال مس سونگون؛ آغاز نگاهی تازه به ورزش ورزقان» در یکی از رسانه‌های ورزقان، به‌نوعی مهر تأیید بر این تصمیم زد و آن را «حرکتی منطقی و مدبرانه» توصیف کرد.
در این یادداشت، از بازگرداندن منابع به منطقه به‌عنوان هدف اصلی این واگذاری یاد شده و نویسنده معتقد است که سرمایه‌هایی که پیش‌تر صرف تیمی خارج از ورزقان می‌شد، اکنون می‌تواند صرف توسعه امکانات محلی و حمایت از ورزشکاران بومی شود. هرچند این منطق در ظاهر قابل تأمل است، اما پرسش‌های جدی‌تری را نیز به ذهن متبادر می‌کند.
آیا واگذاری یک تیم ورزشی تنها به دلیل حضور فیزیکی در خارج از منطقه توجیه‌پذیر است؟ اگر پاسخ مثبت باشد، چرا همین منطق درباره تیم فوتسال سونگون که تمرینات و مسابقاتش در تبریز برگزار می‌شود و عمده بازیکنانش غیربومی‌اند، اجرا نمی‌شود؟ اگر منابع مالی باشگاه قرار است صرف توسعه زیرساخت‌های محلی شود، چرا تاکنون برنامه‌ای شفاف و مستند برای این هدف اعلام نشده است؟
به نظر می‌رسد تصمیم‌گیران در باشگاه مس سونگون، به‌جای پیگیری جدی برای افزایش سهم منطقه از اعتبارات ورزشی شرکت ملی صنایع مس ایران و برنامه‌ریزی بلندمدت برای ایجاد زیرساخت‌های پایدار، آسان‌ترین راه را انتخاب کرده‌اند: واگذاری تیم فوتبال.
این تصمیم ممکن است در کوتاه‌مدت توجیه‌پذیر به‌نظر برسد، اما در بلندمدت می‌تواند نشانه‌ای از عقب‌نشینی تدریجی ورزش حرفه‌ای در منطقه باشد. ورزقان نه تنها نیازمند زیرساخت، بلکه نیازمند انگیزه، هویت و امیدی است که تیم‌های ورزشی فعال می‌توانند برای جوانان آن به ارمغان آورند.
واگذاری تیم فوتبال مس سونگون، تنها یک انتقال مالکیت نیست؛ نشانه‌ای از نگاه کوتاه‌مدت به توسعه ورزش در منطقه‌ای است که بیش از هر چیز به برنامه‌ریزی راهبردی و اعتماد به ظرفیت‌های بومی نیاز دارد.
