مساوات- اسماعیل منصف: بهمن ماه ۹۵ بود که در رسانه‌ها و بین اهالی سینما پیچید؛ یک فیلم ترکی در جشنواره فیلم فجر غوغا کرده است! این اتفاق برای ما فیلمسازان اهل آذربایجان ندای بزرگی داد؛ پس می‌شود… پس می‌شود به زبان خودمان فیلم بسازیم و دیده شویم. هرچند قبل از یوسفی نژاد برخی دیگر از فیلمسازان آذربایجان هم به زبان ترکی فیلم بلند سینمایی ساخته بودند، اما شور و هیجان و انگیزه‌ای که او با فیلم سینمایی اول خود (ائو) به سینماگران آذربایجان تزریق کرد، هرگز پیش از او اتفاق نیفتاده بود.
متاسفانه بی‌مهری و تصمیمات غیرسینمایی مسئولان درباره فیلم دوم آقای یوسفی‌نژاد (قولچاق) و مخالفت با ورود این فیلم به جشنواره فیلم فجر، نشان داد که مسیر یوسفی‌نژادها و به عبارتی کسانی که به غیر از زبان فارسی فیلم می‌سازند، بسی سخت و دشوار است. دورادور از دوستان مشترک می‌شنیدم که او چه قدر برای ساختن فیلم دوم خود (قولچاق) تلاش کرد و جنگید. حال وقتی شما با یک تصمیم غیر سینمایی جلوی ارائه درست فیلم را سد می‌کنید، احتمالا بی‌تاثیر در وداع زودهنگام او نیستید!
اصغر یوسفی نژاد رفت، اما تاثیرش بر ادامه مسیر سینمای آذربایجان جاودانه و ماندگار خواهد بود. مسیری که امیدواریم به تعالی هنر این دیار منجر شود.
من هرگز با آقای یوسفی‌نژاد برخورد نزدیک نداشتم، تا این که حدود دو ماه پیش در جشنواره فیلم کوتاه تبریز به مدت چند ساعت با ایشان هم کلام و هم سفره شدم. رفتارش آن قدر صمیمی و دوستانه بود که احساس کردم سال‌هاست با او رفاقت دارم. حالا با رفتنش، جدای از ضایعه هنری برای جامعه آذربایجان، حس می‌کنم یک دوست صمیمی را از دست داده‌ام.
