به گزارش پایگاه خبری مساوات به نقل از مطالعات اوراسیا-خاورمیانه، با توجه به حجم بالای تهاجم نیروهای نظامی روسیه در روزهای آغاز تهاجم، بسیاری از پیش بینی ها و فرایند جنگ حاکی از آن بود که روسیه در پی تسخیر کیف پایتخت اوکراین بوده و خواهان تبدیل اوکراین به یک منطقه بافر زون (منطقه حایل) میان روسیه و ناتو می باشد. اما پس از گذشت بیش از ۴۰ روز از آغاز جنگ، نیروهای روسی مجبور به عقب نشینی از مناطق استراتژیکی در شمال اوکراین شدند. اما چرا؟
مطالعه آمارهای ارائه شده از سوی اندیشکده های روسی و رسانه های این کشور نشان می‌دهد که نزدیک به ۱۱ هزار نفر از نیروهای روسی که وارد این کشور شده اند کشته شده و نزدیک به ۱۶۵۰۰ نفر نیز به شدت زخمی شده و قابلیت ادامه جنگ ندارند. همچنین از سرنوشت ۱۵۰۰ نفر نیز اطلاعی در دسترس نمی باشد که احتمالاً یا اسیر شده و یا متواری شده اند. با توجه به اینکه روسیه نزدیک به ۲۰۰ هزار نفر را برای اشغال اوکراین به مرزهای این کشور گسیل داشته بود، نزدیک به ۲۱ درصد این نیروها طی ۴۰ روز اخیر توسط ارتش اوکراین و نیروهای مردمی از بین رفته اند.
نکته اساسی اینجاست، اگرچه که ارتش روسیه با لقب ارتش یک میلیونی شناخته می شود اما به واقع ۴۰۰-۳۶۰ هزار نفر از آنها برای جنگ زمینی و حضور در یک کشور دیگر مساعد هستند و بقیه نیروها در واحدهای رزمی هوایی، دریایی، لجستیک حضور دارند. آنچه که وزنه ترازو را علیه روسیه رقم زده است جایگاه دو کشور به عنوان «مهاجم و مدافع» است. از ابتدای آغاز تهاجم، ارتش اوکراین با فراخوان نیروهای ذخیره و داوطلب مردمی ارتش خود را به ۲ برابر افزایش داده است، همچنین مطابق اسناد روسی، تعداد نظامیان اوکراینی در ماه های آینده به ۷۸۰ هزار نفر خواهد رسید، این جنگ برای اوکراین حکم دفاع از وطن را دارد و همه اقشار مردمی در آن درگیر هستند اما برای روسیه بسیج مردمی برای ارسال به جبهه جنگ مقدور نمی باشد، چرا که ارسال نیروهایی که آمادگی رزمی ندارند به معنای اتلاف نیرو در یک جنگ مدرن و تکنولوژیک است.
روسیه بیش از این نمی‌تواند نیروهای خود را در جنگ اوکراین درگیر کند چراکه ارتش این کشور هر قدر هم که بزرگ باشد وظیفه بزرگی نیز دارد و در ۳ نقطه استراتژیک «جزایر مورد مناقشه کوریل ژاپن، کالنینگراد در قلب اروپای شرقی و همچنین قفقاز» در وضعیت فعال به سر می برد.
فرایند تحلیل آماری حاکی از آن است که پس کشیدن نیروهای روسیه از مناطق شمالی اوکراین صرفاً نتیجه مذاکرات نبوده و این کشور به لحاظ مختصات نظامی نیز مجبور به عقب نشینی شده است. در آینده روسیه مجبور خواهد بود برای حفظ حیثیت و همچنین منافع استراتژیک خود در جبهه اوکراین بر مناطق ساحلی دریای سیاه و شرق این کشور از جمله دو جمهوری خودخوانده دونتسک و لوهانسک متمرکز شود، چرا که با افزایش نیروهای نظامی اوکراین و همچنین تسلیح آنها با سلاح های مدرن غربی حفظ استحکامات روسی در این مناطق نیز آسان نخواهد بود.
پی نوشت:
۱. عواقب و آثار اقتصادی این جنگ در این تحلیل مدنظر قرار نگرفته است.
۲. آمار و ارقام ارائه شده از منابع روسی گردآوری شده است.
