به گزارش پایگاه خبری مساوات به نقل از آذرانجمن، کمتر کسی است که نام او و برادرانش را نشنیده باشد. کریم مردانی‌آذر را می‌گویم؛ تنها بازمانده خاندان مردانی‌آذر.
برادران مردانی آذر به «امپراطوران مدرسه‌ساز» هم مشهورند؛ از این سه برادر خیر خستگی‌ناپذیر مدرسه و بیمارستان سازی، غلامرضا مردانی‌آذر سال ها پیش به دیار باقی رفته و علی مردانی‌آذر، برادر کوچک، نیز سال‌های گذشته به او پیوسته تا کریم مردانی‌آذر در این عرصه تنها بماند.
حاج کریم با اینکه ازدواج نکرده و هیچ فرزندی ندارد ولی حدود ۶ هزار کودک آفریقایی را تحت سرپرستی خود گرفته و بیش از ۲۵ هزار دانش آموز ایرانی هم به خاطر مدارسی که او ساخته، از نعمت تحصیل بهره‌مند شده‌اند. بی شک نشان آذر این خانواده سند افتخار آذربایجان است.
برادران مردانی آذر با خدمات ارزنده ای که به اقشار مختلف مردم در دورترین و محروم ترین نقاط کشور و جهان کرده اند، نام‌شان در تارک تاریخ همچنان می درخشد.
خانواده مردانی‌آذر در طی تمام این سال مقابل دوربین نرفته‌اند و با هیچ رسانه ای مصاحبه نداشته‌اند، تیم خبری پایگاه خبری آذرانجمن افتخار این را داشت تا تنها رسانه‌ای باشد که با تنها بازمانده این خاندان بزرگ ملاقات داشته و مصاحبه انجام دهد تا درد‌دل‌ها و نصیحت‌های این انسان بزرگ را در تاریخ ثبت کند.
در لابی هتل کنار میز نشسته است و منتظرمان هست. با دیدن ما از جایش بلند می شود و با قامت نسبتا خمیده اش به عصا تکیه می دهد. منتظر هست تا ما بنشینیم. به گرمی از ما پذیرایی می کند. حتی برایمان چایی می ریزد. وقتی دوربین را در دستمان می بیند تاکید می کند هیچ فیلمی از او نگیریم. هر چه اصرار می کنیم او امتناع می کند. دل پری از برخی مسئولان دارد. از او می خواهیم تا زندگی شخصی اش بگوید اما او دوست دارد بیشتر به مشکلات پرداخت کند تا تعریف و تمجید از خودش!
کریم مردانی‌آذر می‌گوید: حدود ۳۰ سال است که به همراه برادران در امور خیریه فعالیت می‌کنیم، فعالت ما بیشتر بر روی مدرسه‌سازی متمرکز بود و در تهران، تبریز و دیگر شهرهای آذربایجان شرقی از جمله اهر، هریس، تیکمه‌داش، تازه‌کند، صوفیان و… مدرسه ساخته‌ایم.
او می افزاید: اخیرا نیز تصمیم گرفتیم بیمارستان کودکان را در تبریز بسازیم، الحمدالله این بیمارستان را نیز تمام کرده و به دانشگاه علوم پزشکی تحویل داده‌ایم.
حاج کریم با ابراز رضایت از نگهداری مدارسی که به آموزش و پرورش تحویل داده اند، می گوید: وضعیت مدارسی که ما ساخته ایم خوب است و کوتاهی در این خصوص انجام نمی‌گیرد، بنده نیز همچنان از مدارس بازدید می‌کنم و در پی حل مشکلات آنان هر کمکی که نیاز باشد انجام می‌دهم.
او انگیزه‌ی خاندان مردانی آذر از ورود به مدرسه‌سازی را اینگونه توضیح می دهد: بنده در دوران جوانی در تهران مغازه خواربار فروشی داشتم، مادرم به مغازه می‌آمد و برای افراد نیازمند ذغال میبرد، درواقع مشوق اصلی ما در امور خیر، مادرمان بود و او تاثیرگذار ترین فرد در کل زندگی ما بود، به همین دلیل اسم مدارس و بیمارستان خاوران را به نام مادرمان[زهرا] ثبت کرده‌ایم.
حاج کریم حتی از تعداد مدرسه‌هایی که ساخته اند اطلاعی ندارد، همچنین از هزینه‌هایی که برای ساخت این مدارس طی سال‌های گذشته پرداخت شده نیز بی اطلاع است. او معتقد است که سرمایه ای که کسب کرده اند برای خودشان نیست، بلکه متعلق به خداست و آنها[سه برادر] تنها وظیفه اجرای این ماموریت را بر عهده داشته‌اند.
حاج کریم در پاسخ به این سوال که چرا او و برادران مرحوم‌اش تاکنون مقابل دوربین قرار نگرفته و با هیچ رسانه‌ای مصاحبه نکرده‌‌اند، می‌گوید: طبیعتا ما برای دوربین‌ها کار نکرده‌ایم و کسی هم ما را وادار به این کار نکرده است، از شما نیز خواهش می‌کنم هیچ ویدیویی از بنده ضبط نفرمایید!
تنها بازمانده خانواده مردانی آذر درخصوص ثروت و دارایی‌های‌هایش هم می‌گوید: هم‌اکنون به غیر از یک ساک، هیچ دارایی دیگری ندارم؛ سند هیچ زمین، کارخانه و یا خانه‌ای به اسم بنده نیست، اگر غیر از این را ثابت کردید همه آنها را به شما می‌بخشم!
حاج کریم در پاسخ به این سوال که بعد از سال‌ها زندگی پربار و فعالیت‌های انسان دوستانه چه توصیه به مردم دارد، می گوید: اجتماع، مانند خانه انسان است، همه وظیفه دارند تا به جامعه خدمت کنند، اگر کسی نسبت به وضعیت خود به اجتماع خدمت نکند و بی‌تفاوت باشد قطعا مدیون است، این اعتقاد قلبی من است.
